Construcción o destrucción

jueves, 15 de noviembre de 2007

Como casi tod@s sabreis yo me gano fundamentalmente el pan desde hace siete años dando clases de Construcción, una asignatura de 4º de carrera, ya que de momento el estudio no da para más.
Al hilo del post de Rosana sobre María Eugenia de esta mañana se me ha ocurrido hablaros del ser más peculiar al que le he dado clase... y mira que he tenido seres peculiares!
Fue el año pasado, se llamaba Rocio y se ahogaba en un vaso de agua, siempre agobiada,33 años ( de esto me enteré en Mayo, porque parecía que tenía 20) y entre 3º y 4º de carrea mas o menos, porque se bloqueaba, era incapaz, si le decias "bien" pensaba que era para complacerla y si le decias "mal" se hundia dos semanas y acababa en el hospital victima de cualquier cosa extraña.
Me pasé todo el curso haciendo psicología con ella, intentando convencerla de que hacía las cosas bien ( porque de verdad las hacía) pero nada parecía funcionar.
Cuando mi padre se puso enfermo en Junio, tuve que dejar tirado a todo el mundo poco antes del examen.Ella me llamó para decirme que si podía dejarle examenes resueltos y quedamos. Cuando me vió se echo a llorar porque le daba mucha pena mi situación y me pasé un buen rato consolandola ( manda güevos....), al final le dije que si me queria ayudar, que fuese tranquila al examen y que aprobara, que se dejará de agobios y de gaitas.
Joer pues la tía lo hizo!!! me dijo que se pasó la hora antes del examen pensando que necesitaba aprobar para que yo me sintiera al menos un poco mejor, que no me podía fallar y que realmente yo si que tenía problemas y no ella.... Pero es que lo mejor fue que aprobó 5 asignaturas más. Hace unos días me llamó para venir a devolverme una revista que le habia dejado y cuando entró por la puerta vi a una persona distinta, sonriente, mucho más segura y me dijo que gracias a mí y a como me comporte cuando ocurrió lo de mi padre (o sea sin lloros, ni amarguras, ni agobios, ni echar a los demás encima lo que yo estaba pasando) se dió cuenta de que hay que vivir con más optimismo y que lo suyo no eran problemas y me dió las gracias mil veces....
Fue el peor curso de mi vida y la alumna más imposible que he tenido, pero acabó bien.... Seguro que encontraría una solución para María Eugenia... pero creo que voy a cerrar la ONG... toi pelin cansada.
Un besin

15 comentarios:

Star-spangled banner dijo...
Este comentario ha sido eliminado por el autor.
Star-spangled banner dijo...

Te admiro Lu, te admiro mucho. Nada más que añadir

Eva dijo...

Eres un SOLAZO.
Bicos :-)

多洛雷斯 dijo...

Pois eu tamén che admiro, e a Rocio pois si é verdade que cambiou a súa actitude a raiz da túa situación pois doulle un mini punto je. Admíroche por moitas cousas que leo de ti e me fan pensar que eres unha tía con chispa (pero a MAru tamén fai propaganda en esto eh) e o feito de que en tan dura situación foses tan forte pois é para sacarse o sombreiro. Eu intento non flaquear, a veces é moi difícil pero creo que o levo con bastante entereza, oxalá poda decir que fun fuerte neses intres cando me pase o mesmo, o cal, non quita que se pase igual de mal ou peor que os que non poden aguantar o tirón e se veñen abaixo. MOITISIMOS BIKIÑOS para unha tía con un par ben postos.

Anónimo dijo...

Es una pasada cómo las circunstancias que nos rodean pueden ayudar a que descubramos lo fuertes que podemos llegar a ser!

Seguro que quedarías hasta los güe...de esa alumna, pero seguro que su triunfo final te habrá dejado una satisfacción plena (a pesar de tu dolor personal) que seguro que no tiene precio y que te deja en un primer puesto indiscutible de personas con una gran calidad humana, que no es poco, pero también inteligente, interesante, guapa,mujer explosiva, bomba sexual, etc... ;-)
Biquiños,Andu

LA MARU dijo...

Lu es Lu. Yo le digo que es tonta. Pero la admiro un montón (aunque sea tonta :)
¿Sabes qué? Entiendo a Rocío. Sabes que hace un tiempo pasé una mala racha...y entonces la tía de K se puso malita...y yo también reaccioné. Me sentí realmente idiota (hasta imbécil) por quejarme de cosas que no tienen verdadera importancia. Hubo un click en mi mente y juré no volver a quejarme por cosas que tienen solución...y, oye! que lo estoy cumpliendo! A veces las personas como Rocio y como yo necesitamos de gente para abrirnos los ojos...

Pilar dijo...

Tienes que estar muy orgullosa de haber conseguido cambiar la actitud tan negativa de una persona simplemente con la tuya propia. Creo que es un pasada...
Un beso

Lucía dijo...

Jo, os agradezco mucho vuestras bonitas palabras... Pero la verdad es que llegué a odiar a Rocio más de lo que os podeis imaginar... Cada clase era una agonía y salia desquiciada, hasta hubo un momento que estuve a punto de renunciar y mandarla a su casa porque acababa con mis nervios y mi paciencia.... así que no soy tan buena ;)
Y otra cosa, alguien me comentó y suprimió el comentario....¿quien será???? que curioso, nunca me habia pasado...
Un besin

Anónimo dijo...

Por experiencia yo me hecho fuerte a mi misma POR COJONES!!! en mi familia que es un superpiña y de la cual me siento SUPERORGULLOSISIMA no ha abundado la fortuna; siempre que parece que todo va bien ...pasa algo que lo jode, pero tod@s intentamos mantenernos a flote...una por los otros miembros, dos por la agüela que ella si que es fuete y otra ... por la vida que es muy cortita y no vale la pena perderla en lamentaciones, PA´QUÉ!!!
Es cierto que en los malos momentos, por lo menos a mi me pasa, me sale una coraza que hace que las fuerzas te salgan de no se donde para poder seguir sobreviviendo!!!
Me alegro por esa tu alumna, me alegro que se haya encontrado contigo para poder salir de ese pozo y ver la vida de otra manera... si es mejor ver todo de color rosa que no en blanco y negro!!!

besos guapa y superbuenfindeeee!!!

LA K

Star-spangled banner dijo...

fui yo la que suprimió el comentario, lu. Es que mi ordenador está ya un poco mayor y a veces se bloquea sólo y dándole mamporros para que se desbloqueara le di sin querer a la papelerita. Pero ya ves que rectifiqué el error y volví a publicar el comentario acto seguido.

Lucía dijo...

Jajajajaja, mujer, no pasa nada, no te disculpes, pobre, es que me llamó la atención....
Un besin

Anónimo dijo...

O sea que al final encontraste una solución para ella sin proponértelo eh!

Mis profes no son así en absoluto, animaría mucho tener a alguien que se preocupara por alentarnos a seguir con lo que estamos haciendo o también para indicarnos cuando no... en fin

Nat dijo...

Lucia es lo máximo!!!
La quiero, la admiro y cuando grande, yo quiero ser como ella...

:)

No, en serio, es que es un sol, les conté que una vez piropié una blusita que llevaba puesta, y ella, sin más, fue hasta la tienda, compró una igual y me la envió hasta acá?
Si eso no es ser buena y desinteresada y cariñosa y preocupada, no se qué es entonces!!!!

Eva dijo...

Estoy deseando ver esos modelitos que te has comprado para el bautizo. ¡Actualización!

sauvignona dijo...

siii somo varios los que te admiramos!! es verdad lu eres un sol en un dia nublado...eres mi idola si pudieras saber como sonrio cuando leo tus relatos les pones ese tono comico a lo q escribes y la verdad es una risa mi escitorio...sigue asi y un besin desde argentina.....idola total...........